برگزار کنندگان

صفحه اصلی

یکی از مهم ترین اصول توسعه پایدار در هر نظام سیاسی و اجتماعی (خصوصا در عصر گذار از توسعه صرفا سخت افزاری)، غنای عرصه علوم انسانی آن، چه در زمینه تحقیق و پژوهش و چه در عرصه عملیاتی و کاربردی است. علوم اجتماعی از جمله این عرصه های مهم است که ناکارآمدی، به روز نبودن و در یک کلام، عدم توانایی آن در شناسایی و تبیین امر واقع، آسیب عمیقی به فرایند توسعه و یا حتی پیشتر از آن، درک درست و واقعی از توسعه باثبات و پایدار، وارد می کند. چرا که گام نخست در شناخت واقعیتهای موجود و نیز معضلات را دچار مشکل می سازد. از این روست که فاصله گرفتن از بدیهی تلقی کردن امر واقع و واقعیتهای اجتماعی و سیاسی، شاید نخستین گام جدی باشد که ورود به این فرایند را ممکن می سازد.علوم اجتماعی و جامعه شناسی به عنوان دانشی که پرداختن به آن، فارغ از توجه به متن و بستر معنایی موجود، امکان پذیر نیست، نیازمند تدقیق و موشکافی درنمادها، نهادها، کنشها، تعاملات، هویتها و... است و این امر نیازمند تجهیز به ابزار تئوریک و نیز توان و دانش لازم برای عملیاتی کردن و خوانش آنها در کلیت معنایی است که مبتنی بر واقعیتهای همان محیط و متن است.اما تسلط به ابزار تئوریک تحلیل و تبیین، مهارت و دانشی لازم اما ناکافی است، بنابراین بدون توجه کردن به متن و محیط برسازنده کنش، امکان شناسایی معضلات و نیز ارائه تبیین و تحلیلی کاربردی، از اساس منتفی است.وجود کنفرانسهای علمی با سبک و سیاق کنفرانس حاضر، نه تنها امکان توجه به عرصه های تئوریک را به صورتی جامع فراهم می کند، بلکه امکان تمرکز عملیاتی بر اقتضائات محیطی و بومی جامعه ایرانی (با حفظ سائقه های علمی جدی) و نیز امکان تعاملات و گپ و گفتهای علمی بین متخصصان این عرصه را به خوبی فراهم می سازد. در واقع این چنین تجمعهای علمی، به سان جمع آوری سرمایه علمی ارزشمند و قابل اعتنایی در هر دو عرصه ،موجبات توسعه فرهنگ پایه و توجه جدی به توسعه انسانی را فراهم می آورد.امیدواریم چنین اقداماتی علمی بنیادینی در عرصه علوم انسانی و علوم اجتماعی ایران، نه تنها در سطح ملی، که در سطح تعاملات جهانی، با جدیت و کارایی مضاعف تری، دنبال شده و جامعه شناسی ایران را به سمت حوزه جدی از علوم انسانی جهانی، سوق بدهد.